Getekend vooraanzicht van de panden aan de Bokstraat en bijhorend detail uit een kaart bijgevoegd door de "gemengde commissie" vaststelling tracé van het kanaal Luik - Maastricht 1847. Bron: RHCL, inventaris Rijkswaterstaat te Maastricht 07.H05/2 nr. 1725.

Onderstaand: detail uit Oevermetingen en peilingen 1846, Ministerie van Oorlog. Duidelijk zichtbaar de percelen aan de Blekerij en de percelen van Closset en Krischer ten oosten van het kanaal tussen de beer met duiker en de draaibrug. Bron: collectie Dhr. Rob Kamps.

De oorspronkelijke loop van het kanaal van Luik naar Maastricht van 1850 tot 1881 tussen de vestingwerken werd in 1881 gecorrigeerd. Op bijgaande fragmenten van bestektekeningen betreffende de verlegging  van het Kanaal Luik - Maastricht dd. 7 maart 1871 nr. 3214 en van 23 juni 1871 nr. 3399, afkomstig uit de Archieven van de Rijkswaterstaat, is de ligging van de scheepswerven en percelen duidelijk te zien als ook een gedeelte van de geplande rechttrekking door de nog aanwezige vestingwerken waaronder kroonwerk Hessen. Bron en foto's: RHCL Maastricht, inventaris Rijkswaterstaat te Maastricht 07.H05/2; collectie Dhr. Rob Kamps.

Het kanaal Maastricht Luik werd in de jaren 1963 en 1967 gedempt:

Bron: Dagblad De Limburger, 17 september 2005 (ook gepubiceerd in C. Cillekens en V. Bartholomeus: Van Ravelijn tot Rivvelusie Maastricht in de jaren vijftig en zestig - Voerendaal 2005.): Clark Gable op de Markt en boter smokkelen over de grens. Gemengd dansen bij de Berchmans en provo-acties rond de Mestreechter Geis. De jaren vijftig en zestig in Maastricht waren helemaal niet saai.

De stank is ongenadig. Kinderwagens, matrassen, slachtafval, varkenskadavers: vanalles wordt in het kanaal gedumpt. Het vuil steekt zelfs boven het water uit, barricadeert de sluisdeuren, maakt scheepvaart bijna onmogelijk. De bijbehorende rattenplaag is afschuwelijk. Bovendien verdrinken er regelmatig mensen in het vieze water, door een ongeluk of dronkenschap; zwemlessen volgt nog bijna niemand. Het kanaal Luik-Maastricht is het stadsbestuur een doorn in het oog. De Knaar moet weg.

Al in 1951 doet burgemeester Michiels van Kessenich het eerste officiële verzoek om het kanaal op Maastrichts grondgebied te dempen. Niet alleen ligt het kanaal in de weg, door de komst van het Albert- en Julianakanaal is de waterweg min of meer overbodig geworden. Maar het vergt jaren van bureaucratie voordat er toestemming komt. Het kanaal is namelijk formeel eigendom van de Belgen. Dat is bij de aanleg zo bedongen na intensief politiek gelobby. De invloedrijke Antwerpse haven wil geen kanalisatie van de totale Maas op de grens tussen beide Limburgen, uit angst voor concurrentie. De Nederlanders geven de Belgen de schuld van de lage waterstanden in de zomer, als water aan de rivier onttrokken wordt om de Kempen vruchtbaarder te maken. De Maas is hierdoor vaak nauwelijks bevaarbaar; het kanaal Luik-Maastricht moest de stad toegankelijk houden voor scheepvaart.

Na jaren van bureaucratie en diplomatie komt het verlossende woord: het kanaal wordt gedempt! In 1962 wordt gestart. Het werk wordt na openbare aanbesteding gegund aan J. Prins van Wijngaarden uit Hattem, die met 572.000 gulden de laagste inschrijvingsprijs heeft.

Het kanaal loopt op Maastrichts grondgebied vanaf het Bassin tot aan de ENCI, precies op de plek waar nu de Maasboulevard ligt. Er zijn zeven bruggen: draaibruggen bij de Lambertuslaan en de Prins Bisschopssingel, de ENCI, Slavante en de Papenweg, en ophaalbruggen bij 't Bat en de KNP. De brug bij de ENCI is al in 1955 gedemonteerd en overgebracht naar de Overijsselse plaats Bergentheim, waar hij is geplaatst over het kanaal Almelo-De Haandrik. Het opschrift van de makers Doppler Frères Maëstricht 1875 is er nog steeds te zien.

In de provincie Overijssel nabij het plaatje Bergentheim ligt over de vaarweg Almelo-Coevorden een oude draaibrug welke in 2004 geheel is gerenoveerd. Het is inmiddels een gemeentelijk monument. De provincie Overijssel is beheerder van de vaarweg en eigenaar van de brug. De naam in Bergentheim verwijst naar de manschappen die in deze regio in het veen werkten en bij beste prestatie de "Gouden Ploeg" werden genoemd, hetgeen de huidige naam is van de brug. Bron: Dhr. Peter Krombos, Teamleider binnendienst Eenheid Wegen en Kanalen, sectie Midden te Raalte.

De andere bruggen over het kanaal worden gesloopt. Brug- en sluiswachters zijn inmiddels door Rijkswaterstaat overgeplaatst. Als eerste sneuvelt de ophaalbrug bij 't Bat. Het is geen voortvarend begin van de werkzaamheden, want als de brug met grof geweld wordt geforceerd raakt een stuk metaal het hoofd van kanaaldemper Willem Rossen, die het ongeluk ternauwernood overleeft. Vlak na het ongeluk komen de werkzaamheden stil te liggen; het vriest zo hard dat onmogelijk gewerkt kan worden. Pas in het voorjaar van 1963 gaan de mannen weer aan het werk. Ze graven naar schatting 135.000 ton grind uit de Maas dat vervolgens met zogeheten onderladers - boten met een laadklep onderin - in de het kanaal wordt gestort.

De werkzaamheden veranderen het stadsgezicht voorgoed. Beeldbepalende elementen verdwijnen, zoals de bruggen maar ook de Bloodbak bij de kruising met de Jeker waar het water vroeger rood kleurde van het slachtafval van het slachthuis verderop. Ook de Schippersbeurs (Villa Hessen) waar vrachten worden verdeeld op de hoek van de Lambertuslaan en de Sint Pieterskade verliest haar functie en wordt later gesloopt.

De werkzaamheden aan het kanaal worden intensief gevolgd door de Maastrichtenaren. Zo is een bankje langs het water vlakbij de Aw Maosbrögk in die tijd de 'huiskamer' van de stadstypes de Drei Sjoenste: Pie de Bökkum, Ensinck de Kletskop en Flup de Koojstart. Over de drie is vrij weinig bekend. Flup de Koojstart was veedrijver bij een slachthuis die de gewoonte heeft om aan de staart van koeien te draaien die niet willen lopen. Ensinck de Kletskop is ongetwijfeld kaal geweest, Pie de Bökkem is een vrij grote man. Hij shockeert voorbijgangers door zich af en toe bij heet weer in het kanaal te laten vallen. Hij zwemt vervolgens rustig naar de kant waar hij, inmiddels lekker afgekoeld, zijn hemd droogt over de balustrade. Vandaar misschien zijn bijnaam: de haring.
 

 

 

De Drei Sjoenste. Ansichtkaart, collectie Dhr. Breur Henket.

 

De kanaaldempers schrijven geschiedenis. Ze slopen niet alleen, ze ontdekken ook. Bij het afgraven van grind in de Maas stuiten ze op resten van de Romeinse brug die ooit in Maastricht heeft gelegen. Een aantal archeologische vondsten -met als pronkstuk een stenen Romeinse leeuw- worden boven water getakeld.                  

In juli 1963 is het kanaal tussen Bassin en Lambertuslaan klaar; de enorme massa grind tussen de kanaalmuren is geëgaliseerd, het water is -op de huidige stadsvijver na- zo goed als verdwenen. De rest van het tracé tot aan België volgt een paar jaar later. Voor één symbolische gulden wordt de drooggelegde Knaar overgedragen aan de stad Maastricht.

 

Enkele aanvullingen van Dhr. Rob Kamps:
	"Het woord 'onderlader' bestaat niet en de definitie ervan 'boten met een laadklep onderin' dus evenmin. Schepen kun je immers niet via de bodem beladen. De juiste term is 'onderlosser'. Zes van deze bakken werden tussen begin april en juli 1963 op de Maas met het opgebaggerde grind gevuld (al doende stuitte men op de resten van de Romeinse brug) en met sleepboten via de St. Pietersluis naar het kanaal gebracht waar vanaf de dam ter hoogte van de Maastrichter Grachtstraat terugwaarts richting St. Servaasbrug de ladingen middels de geopende kiel in het kanaal werden gestort.     Dat het scheepvaartverkeer op het kanaal 'bijna onmogelijk' was geworden door zich ophopend huisvuil is niet juist. De dam die in augustus 1957 in het kanaal werd gelegd voor vrachtauto's met zwaar materiaal ten behoeve van de bouw van de nieuwe Wilhelminabrug (de ophaalbrug no. 9 bij de KNP was op dergelijke lasten niet berekend), stremde het toch al geringe scheepvaartverkeer tussen Bassin en Vief Köp helemaal. Tot dan toe werd het kanaal enkel nog gebruikt door vaartuigen tot maximaal 400 ton als de Maas 'hoog' stond en snel stroomde. Schepen die via de St. Pietersluis het kanaal opvoeren, werden enkel nog gelost bij de zandinstallatie van Van Dongen aan de St. Pieterskade. Verder het kanaal opvaren richting Bassin was zinloos geworden. De strook langs de Kessels- en Van Hasseltkade werd nog slechts een enkele keer gebruikt voor een ark en pontons met daarop de werkketen en materialen voor de bouw van de toenmalige stadskantoren tussen 1959 en de zomer van 1962. Het lot van het kanaal was met de bouw van de (toen nog provisorische) dam in augustus 1957 eigenlijk al bezegeld en het in wezen illegaal storten van overtollige grond tussen dam en Bassinsluis werd oogluikend getolereerd. In 1961 werd met de ingebruikname van het sluizencomplex te Klein Ternaaien het hele kanaal in één klap overbodig en in oktober 1962 trof de firma Prins van Wijngaarden de nodige voorbereidingen tot dempen. Het huisvuil van plaatselijke bewoners hoopte zich vooral 's nachts op tussen deze dam en de ophaalbrug no. 9 bij de KNP. Medio juli 1963 werd de Bloedbak verwijderd en het kanaal werd vanaf dat moment gebruikt als parkeerplaats tot 1974."
Limburgs Dagblad van 24 maart 1976.

 

Panorama Sint Pieter 1916.	Breur Henket rijdend in zijn auto "over de bodem" van het voormalig kanaal", de Maasboulevard. "Het kan verkeren". Foto's: collectie Breur Henket.
Niet alleen belangrijke archeologische vondsten werden gedaan, zo lezen wij in Het Centrum van 15 juli 1911.	Plattegrond Maastricht/St. Pieter omstreeks 1910. Bron: Karl Baedeker: Manuel du voyageur. Belgique et Hollande y compris Le Luxembourg - Leipzig/Paris 1910.
Links het café Paviljoen van Sjo Smeets en F. Nieste.
	Omtrent 1930. De beide dames wandelen gemoedelijk met hun kinderwagen op de Parkweg langs het kanaal en passeren een gebouw "met boogjes" en veranda. Het betrof hier een uitspanning waar men tot in de lengte van jaren kon dansen. Tijdens de afbraakwoede van midden jaren '60 in verband met de bouw van de J.F. Kennedybrug moest ook dit fraaie gebouw het veld ruimen. Deze uitspanning is ook te zien in Wie, Wat, Waar? van 29 juni 1988. Foto: collectie Mevr. Els Devens-Dolhain. Kalse Wals zou "Kalse en Wald's Handels-mij. import en gross" moeten zijn, toentertijd gevestigd in de villa van Lhoëst "la Motterie" aan de Blekerij 52 te Maastricht. Een A. Kalse woonde in 1934 aan de St. Lambertuslaan 29 en wordt vermeld als directeur van een handelsmaatschappij; een A. Wald woont in 1934 aan de Spoorweglaan 16 en wordt vermeld als zijnde koopman. In de villa was een zadelmakerij waar ook lederen fournituren werden gemaakt. Mededelingen van Dhr. A. Closset en Dhr. A. Winckers.
De fotograaf is blijkbaar in recordtempo vanaf de voorzijde van het pand aan de Parkweg no. 9 naar boven gesneld en op het dak geklommen. De dames zijn niet veel verder gekomen. In de verte ligt de draaibrug no. 6 aan de Sint Lambertuslaan. Ook zij verdween tijdens de eerste fase van de kanaaldemping in juli 1963. Draaibrug nummer 7 aan de Prins Bisschopsingel was enige weken eerder afgebroken. Opvallend is dat deze brug smaller is dan no. 7. Zij dateert dan ook van 1849 toen het kanaal nog in aanleg was en Maastricht nog de vestingstatus bezat. De doorgang werd daarom zo smal mogelijk gehouden; bovendien lag links aan de (latere) Hoge Kanaaldijk een balkenloods met daaronder boomstammen die men in het geval van een gewapend conflict vlak vóór de brug neerlegde om de opmars van de vijand zoveel als mogelijk te vertragen. Brug no. 7 uit 1881 is breder; zij dateert dan ook van geruime tijd na de opheffing van de vestingstad  (29 mei 1867). Op de plek van no. 6 lag voorheen links en rechts het kroonwerk Hessen, met grachtengordels die hier op het kanaal aansloten. Ook deze brug werd kapot gebrand. Vrijwel niemand besefte op dat moment de unieke historische waarde ervan.
	Omtrent 1930. Foto: collectie Mevr. Els Devens-Dolhain.
	Draaibrug no. 7 dateerde uit 1881 toen het kanaaltracé tussen de Vief Köp (nog net zichtbaar achter de boom rechts) en de werf van Closset (opgeheven in 1920) verlegd werd tijdens de slechting van de buitenwerken. Nog geen 50 jaar vóórdat deze foto gemaakt werd lag op deze plek een prachtig en ingenieus stelsel van fortificaties en grachten in afwachting van afbraak (zie de ingekleurde Waterstaatskaart links boven). De Sint Pieterskade werd aangelegd in 1886, de huizen verrezen een jaar later. In het pand (met erker) links werd later de Cantina Mexico gevestigd. De draaibrug verdween in juni 1963 tijdens de eerste fase van de kanaaldemping; de erbij behorende wachterswoning, ook uit 1881 maar net niet zichtbaar op de foto, werd afgebroken in de zomer van 1954 omdat het scheepvaartverkeer inmiddels sterk was teruggelopen. De PLEM zette hier een nieuw kantoorpand neer. Het gebouw werd in 2008 verbouwd voor bewoning.
Omtrent 1930. Foto: collectie Mevr. Els Devens-Dolhain.
	Zie: http://www.biermanhenket.nl/media/1734/BHA-427_WEBFOLDER.pdf
	De schoorsteen op de achtergrond van afbeelding A. was van Radium NV Rubberfabriek Holland aan de Lage Kanaaldijk no. 13-15. Foto: collectie Dhr. Rob Kamps; deze foto is te dateren 1910-1915. Hier werden fietsbanden geproduceerd onder de merknaam Radium. Het was het meest succesvolle product van de Rubberfabriek Holland die een grote bekendheid genoot, maar ze ging toch in 1937 ter ziele. De failliete boedel werd overgenomen door de NV Bataafsche Rubber Industrie (BRI) te Caberg en voerde de naam "Radium" voortaan zelf vanwege de associatie met het echtpaar Curie.
	Gezicht op de verdwenen villa's (linksboven) en de St. Pieterskade in 1949. Foto: Dhr. Ronda.

 

Adresboek van Groot Maastricht 1934. Blekerij.
Het café met de boogjes, het Paviljoen uitgebaat door het echtpaar Nieste-Kraft. 16 april 1934: het 40-jarig dienstjubileum bij de Nederlandse Spoorwegen van Johannes Hubertus Mulkens gehuwd met Marie Jeanne Thérèse Closset wordt gevierd in het Paviljoen aan de Parkweg te St. Pieter. Jean Mulkens begon zijn loopbaan bij de Nederlandse Spoorwegen in 1894. Foto: collectie fam. Mulkens.   Het Utrechts Archief reageerde op een vraag van ons werkgroepmedewerker genealogisch onderzoek Dhr. Ton van Dam:   "naar aanleiding van uw vraag over de groepsfoto bij het dienstjubileum van J.H. Mulkens kan ik u melden dat deze - voor zover ik kan nagaan -  niet in een bij ons aanwezig tijdschrift gepubliceerd is. In Spoor- en Tramwegen van 10 april 1934 (blz. 213) staat wel een portretfoto van J.H. Mulkens, onder-stationschef 1e klas te Maastricht, met de vermelding dat deze op 16 april zijn 40-jarig jubileum zal gedenken, gevolgd door een puntsgewijze opsomming van de carrière van Mulkens. Andere personeelstijdschriften (of tijdschriften waar dergelijke foto’s mogelijk in gepubliceerd werden) waren er in dat jaar niet of althans zijn bij ons niet aanwezig. Een Maastrichtse krant zou nog een mogelijkheid kunnen zijn, maar die hebben wij niet". Uitsnede van bovenstaande groepsfoto.
	De oude loop van het kanaal tussen de vestingwerken door. De plaat geeft de situatie met de nog intacte buitenwerken van vóór 1881 weer. De afbraak der werken (tot 1886), de kanaalverlegging (in 1881) had natuurlijk ook gevolgen voor de timmerwerven van Closset en Krischer (hier in grijs weergegeven). Het commentaar in rood (door Rob Kamps) bij de verschillende werken geeft de data van bouw en afbraak weer. Kaart eigendom RHCL. Bewerking kaarten en situatietekeningen: Dhr. Rob Kamps en Dhr. Jean Frèrejean.
Vrachtschepen liggen rustig te wachten op lading tegenover de villa van PLEM-directeur Gelissen nèt voorbij de draaibrug no. 7 in het verlengde van de Prins Bisschopsingel. Omtrent 1930. De "villa Gelissen" werd gebouwd rond 1920 en moest helaas verdwijnen in 1966. Zij stond namelijk exact in het geplande tracé van de J.F. Kennedybrug. Het pand links, direct achter de boot, is het nog bestaande nummer 10 aan de Sint Pieterskade. Foto: collectie Mevr. Els Devens-Dolhain. Op de plek waar de heren Gelissen, Debije en Van Oppen bij mooi weer op de veranda vertoefden (zie de foto elders op deze site) bevindt zich momenteel de parkeerplaats onder voornoemde brug.
Dhr. C. Vang maakte winter 1962-63 deze foto van kanaal en Parkweg/St. Pieterskade. De huizen aan de Parkweg vormden nog een gesloten front. Het kanaal is dichtgevroren en enkelen wagen zich op het ijs. Direct na de dooi in april 1963 valt voor de strook in de binnenstad het doek en wordt begonnen met de demping. De strook op de foto tussen de nog te leggen dammen aan de St Lambertuslaan (naar het zuiden) en de Prins Bisschopsingel (achter de fotograaf) zal langzaam droogvallen en een waar rattenparadijs worden. Ten behoeve van de aanleg van de Kennedybrug in 1965 werd een gedeelte van de Blekerij gesloopt. Onderstaand enkele foto's - collectie Dhr. Rob Kamps/Ton van Dam, originelen RHCL - van de gesloopte panden voor, tijdens de sloop, de situatie 1966 en situatie anno 2006.	Winter 1963: komende vanaf het zuiden fotografeert Dhr. Vang het kanaal staande op de draaibrug (no. 6) bij de St Lambertuslaan. De torenspits van de kerk te Sint Pieter is nèt boven de kale boomtoppen zichtbaar. In juli verdween de brug hier.
In de lange muur is een poort zichtbaar, een ingang naar het klooster van de Zusters Carmelitessen. Bij de bevrijding liepen de Amerikanen gebukt voor de muur door, omdat men niet wist of er Duitsers achter verscholen lagen. De mensen keken hoe de Amerikanen langs die muur liepen, maar toen er ineens geweervuur opklonk vanuit het stadspark, stoven de toeschouwers uiteen en waren allemaal verdwenen. Het Carmelitessenklooster aan de Blekerij werd afgebroken in de periode november 1977 -  januari 1978. De bouw van de Parkresidentie was eind 1979 - begin 1980.
	1. Klooster Zusters Carmelitessen. 2. Huis Closset - Feij. 3. Huis Closset - Genders. 4. Loodsen oude scheepswerf Henri Joseph Closset aan de Maas.
	Links: situatie anno 2008. Exact op de plek van de pijler van de Kennedybrug stond het huis van de familie Closset - Genders (nr.3).
Op bovenstaande luchtfoto uit 1962 is goed te zien wat er allemaal niet meer is.
De situatie rond 1890 aan de Blekerij. De bebouwing ten noorden (links van) van de blauwe lijn werd afgebroken bij de aanleg van de John F. Kennedybrug  Bron: RHCL Kadaster E283 veldwerkkaart. Klik op de kaart om in te zoomen.
Herman van den Bosch tekende de werkzaamheden op de Blekerij. Zie: www.hermanvandenbosch.nl.
De afbraak aan de Parkweg: links het huis van de familie Mulkens met de Ford Anglia nog voor de deur; rechts het pand ( Parkweg 26) van de fam. Bultman met de Renault 4 voor de deur (later bewoond door de fam. Dries Engelen). 18 augustus 1967 werden deze panden gesloopt. Rond die tijd rukte de kanaaldemping t.b.v. de bouw van de Kennedybrug verder op, en het huis naast dat van de familie Mulkens viel daaraan ook ten offer. Roeiers zullen dit pand nooit meer kunnen passeren (zie: de drie broers Closset in hun zelfgebouwde kano). Dries Engelen moest zijn woning al in 1980 verlaten en verhuisde naar een kasteelwoning achter de Beatrixhaven, maar het pand aan de Parkweg werd pas tien jaar later gesloopt om (nog) onduidelijke redenen. Foto's: collectie Dhr. Rob Kamps.
	Parkweg 24/25 omtrent 1929. Het gezin Mulkens-Closset met grootmoeder Marie-Thérèse Philippet. Foto: collectie Mevr. Ineke Ten Horn - Akkermans.
	Bron: Dagblad De Limburger van 29 september 2000.
	Villa Belvedère anno 2008. Foto: Breur Henket. Op deze plek waren de loodsen van Closset gevestigd naast het zogenaamde "Witte huis". Zie: vak B 1.
Mooie afbeelding gemaakt ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan van de Vereniging Kunst & Vermaak, met romantische scènes van Maastricht en het voormalige bebouwde eiland De Varkens-Weert inclusief een verdwenen stukje stadpark. Bron: familiearchieven RHCL.  Het afgebeelde stukje verdwenen stadspark. Foto: onbekende bron.

 

Stichting Maastricht 1867 vermeldt: "Het is moeilijk voor te stellen, dat deze hele rij eeuwenoude huizen zonder veel ophef rond 1965 van de kaart werd geveegd voor de bouw van de Kennedybrug. Waar nu de bekende krulvormige af- en toeritten liggen lag tot die tijd een compleet dorp." Zie: Maquette MAASTRICHT 1867 - Foto's van de maquette. Rechts: nog aanwezige woningen van de "oude" Blekerij.

 

	Loonzakje en loonberekening. Met dank aan Dhr. Jan Dauphin.
1912 werd besloten te stoppen met de bouw van houten schepen. Als laatste object werd een houten baggermolen gebouwd voor grindwinning op de Maas. De gebroeders Closset begonnen ook een aannemersbedrijf voor waterwerken. Men bouwde brugjes over riviertjes in midden-Limburg, deed kanaal onderhoud, en maakte aanlegkades o.a. voor de ENCI. Grind werd aanvankelijk alleen verkocht voor wegenbouw, later ook voor betonwerken.Met een aantal wegenbouwers werden steenbrekerijen opgericht, eerst in het Bosserveld in Maastricht, later ook in Maasbracht. Kantoor werd gehouden in de privéwoning van Henri Jean Joseph Closset aan de Graaf van Waldeckstraat 53 te Maastricht.
Het voormalig kantoor van de gebroeders Closset aan de Blekerij anno 2008. op de achtergrond het complex "de Parkresidentie" daterend uit 1978.
Later werd een pand aan de Blekerij als kantoor in gebruik genomen. Het baggerbedrijf was na de oorlog dringend aan vernieuwing toe. De geleverde kwaliteit moest beter, grondaankopen waren van levensbelang. Het was voornamelijk Paul Closset die weer vaart in de onderneming bracht. De gebroeders werden ouder en ouder en soms wat eigenwijs. Baggermolens en boten kregen de namen van familieleden. Zo waren er o.a. de Raymond, Yvonne, Jolande, Paul, Elly en Thijs.

 

	1962: het bruidspaar Peperkamp-Janssen. Het schip van de familie Janssen ligt bij de oude sluis van St. Pieter. Op de achtergrond een baggermolen. Foto: collectie familie Janssen.
Januari 1966: foto genomen uit een slaapkamerraam van een van de later gesloopte villa's aan de Parkweg. De Elly is links vaag zichtbaar.
De boot “Elly” werd na de oorlog gekocht. Deze boot had al een leven achter de rug. Voor de oorlog voer hij in België en Frankrijk. Om door de kleine Franse sluizen te kunnen varen was het schip maar 38 meter lang. Men heeft toen de boot tien meter verlengd, zodat hij 450 ton kon laden. Ontdekt in de Antwerpse haven werd hij door de firma gekocht en op de Maas ingezet voor grindtransport. Jammer was dat de boot lang in de haven had gelegen zodat de waterlijn was aangetast hetgeen een zwak punt bleef. De grijsgeverfde spits "Elly", genoemd naar de moeder van Elly Kasdorp - Closset die in 1935 in het kraambed overleed, lag als enige boot in het kanaal afgemeerd bij "het Drifke". De boot voer niet meer omdat hij volgens Paul Closset na de verlenging instabiel was geworden en alleen nog als opslag/magazijn werd gebruikt. Na de kanaaldemping heeft de "Elly" nog een tijdlang in de toegangssluis naar St. Pieter gelegen, vastgebonden aan de baggermolen van Closset en is vermoedelijk daarna gesloopt. Bron: Maas- en Roerbode, 10 augustus 1951.
	De Elly (toen nog 'M.W. 28') tijdens de verlenging op de werf van de Weerter Scheepsbouwmaatschappij. Foto: Gemeentearchief Weert.
Een van de laatste baggermolens. Foto: collectie Dhr. Alexander Closset. Maandag 5 oktober 2009  verscheen in Dagblad De Limburger een artikel over de terugkeer van de baggermolen. Als illustratie bij het artikel werd een foto gebruikt van de grote baggermolen:

De drijvende verwerkingsinstallatie Steenbrekerij Limburg NV Maastricht, was een bepaalde periode ook actief. Een van de Ten Horns was vennoot. Deze NV was echter geen lang leven beschoren. Foto's: collectie Mevr. Ineke Ten Horn - Akkermans.
Bij gebrek aan opvolging en een onzekere toekomst voor het verkrijgen van voldoende gronden en vergunningen (milieu) is het bedrijf in bloeiende staat in augustus 1980 verkocht. 14 november 1980, op de dag van de verjaardag van Clémence De Vos - Closset, werd het verkoopcontract bij  de notaris getekend.
Op de foto's van de werkplaats van Gebr. Closset in 1960, beide foto's gemaakt door Jean Clermonts en met copyright fotograaf Jean Clermonts archief FotoBrigitte, staan op de auto links Jan Dons (†) en rechts - met "pielemutsje" op - Pierre Wijnands (†). Pierre is de vader van de ex-beroepswielrenner en wielertrainer Ad Wijnands. Op de rechterfoto zie je nog een ouderwetse oliekachel in het magazijn staan. Deze loods werd gebruikt als opslagplaats, daar men in de Beatrixhaven en nieuwe loods gebouwd had. Met dank aan fotograaf Jean Clermonts archief FotoBrigitte .