Stichting GRAFMONUMENTEN Sint Pieter.
Max Meijer, oorlogsslachtoffer door toeval. Zwarte Vrijdag.
|
Dit
webartikel werd gemaakt ter gelegenheid van de Week van de Geschiedenis welke
plaatsvond van 17 t/m 25 oktober 2009. Het thema
was 'Oorlog & Vrede'.
|
Johannes
Marinus Meyer - Jozefina Kornelia Ludwina
Fleischeuer / Rudolph von Nordheim
Het grafmonument bestaat uit een zware hardstenen zerk die op een schuin
aflopende roef is geplaatst. Op de zijkanten van de roef is een nimbuskruis
opgenomen. Dit kruis met uitgebogen armen is een cirkel geplaatst en heeft
een symbolische betekenis. De nimbus dient ter onderscheiding van goddelijke
personen die in de hemel zijn, Christus in het bijzonder. Op de zerk ligt
bovenaan een eenvoudig Latijns kruis met daaronder een iets verdiept
tekstvak met verheven letters. Hier staat in kapitaal schrift:
Bid hier voor de ziel van zaliger / Johannes Marinus Meyer
/ geb. 26-3-1890 te Rotterdam / die ons op den / 18-8-1944 te
Maastricht / plotseling ontnomen werd / Gods naam zij gezegend / en
van / Jozefina Kornelia Ludwina / Fleischeuer
/ geb. 26-6-1887 te Heerlen / overl. 11-1-1983 te Maastricht
10 oktober 2022 werd het het
Schildje Gemeentelijk Oorlogsgraf 40 45, een initiatief van
de Werkgroep Oorlogsgraven Maastricht, toegevoegd aan dit
burgeroorlogsgraf. |
|
|
|
De inschrijving in het
overlijdensregister van de parochie St. Pieter. |
|
|
Aangifte overlijden op 21
augustus 1944 door Maximiliaan Meijer. |
Krantenannonce van het overlijden van Ir. Johannes Marinus Meijer. Bron: Familieadvertenties Fleischeuer voor 1970, Centraal Bureau voor Genealogie - Den Haag. |
|
|
|
In 2015
en 2022 werd dit grafteken schoongemaakt. |
|
|
Johannes Marinus MEIJER, roepnaam Max, werd geboren op 26 maart 1890 te Rotterdam, als zoon van Johannes MEIJER en Agnes MENNINGS. Max overleed 18 augustus 1944, 54 jaar oud te Maastricht en werd op 22 augustus 1944 in alle vroegte te St. Pieter begraven in vak F (76). Hij huwde Lidwina Cornelia Josephina FLEISCHEUER, dochter van Jan Wijnand FLEISCHEUER en Maria Jozefina WIDDERSHOVEN,
5 november 1918 te Heerlen. Josephina werd geboren op 26 juni 1887 te Heerlen. Zij overleed 11 januari 1983, 95 jaar oud te Maastricht en werd bijgezet in het graf van haar echtgenoot te St. Pieter. Zie:
het kerkhof van St. Pieter vak F Meijer.
Dochter Maria G.G. MEIJER huwde J.B.H.M. RAMAEKERS. Zie:
het kerkhof van St. Pieter vak H
Ramaekers.
|
|
|
Johannes Marinus Meijer. Foto: collectie familie Meijer.
|
De ouders van Lidwina Cornelia Josephina FLEISCHEUER waren: Jan Wijnand FLEISCHEUER geboren op 23 februari 1854 te Oirsbeek. Jan Winand huwde Maria Josephina WIDDERSHOVEN 27 december 1884 te Hoensbroek. Hij overleed 7 januari 1947, 92 jaar oud
te Maastricht en werd
11 januari 1947 te Heerlen bijgezet. Sterfhuis Observantenweg 42. Maria Josephina WIDDERSHOVEN geboren op 1 december 1862 te Voerendaal.
Melanie overleed 2 juli 1929, 66 jaar oud te Heerlen en werd te Heerlen begraven. Haar neef Adčle Jan Gerard FLEISCHEUER, geboren te Oirsbeek op 25 februari 1889 en overleden te Dachau, 56 jaar oud op 29 maart 1945 was gemeentesecretaris van de voormalige Nederlandse gemeente Oirsbeek, tegenwoordig de gemeente Schinnen. Hij woonde met zijn gezin in een groot herenhuis met trapgevel aan de Straat van Oirsbeek naar Oppeven (later Dorpstraat). Tevens was hij lid van de Schutterij St. Lambertus.
In de Tweede Wereldoorlog sloot hij zich aan bij het verzet. Zijn huis stelde hij open als onderduikadres voor joden. Waarschijnlijk als gevolg van verraad werden tien bij hem ondergedoken joden op 6 november 1943 door de SS opgepakt en afgevoerd. Ook Fleischeuer werd gearresteerd. Van de opgepakte joden is nooit meer iets vernomen.
Bewijs van overlijden en rouwadvertenties van Adčle Jan Gerard Fleischeuer. Bron: Centraal Bureau voor Genealogie - Den Haag.
|
|
|
Gerard overleed in het concentratiekamp Dachau op 29 maart 1945, een maand voor de bevrijding van Dachau door de Amerikanen op 29 april 1945. Max Meijer overleed op 18 augustus 1944, amper een maand voor de bevrijding van Maastricht op 14 september 1944.
Fleischeuer
is begraven op de Gemeentelijke Begraafplaats aan de Tongerseweg in Maastricht (vak R, nr. 19B). In Oirsbeek is een straat naar hem vernoemd. Verder staat zijn naam vermeld op een oorlogsmonument op de Sint-Lambertuskerk in Oirsbeek. Bron:
Gerard Fleischeuer - Wikipedia.
Foto: Welkom op Graftombe.nl. Het grafstenen project.
Aangetrouwde
neef Max MEIJER zou te maken krijgen met de gevolgen van een oorlog
en de bevrijding niet meemaken ...
|
|
|
|
Observantenweg 42 anno 2009.
|
De vijvers bij Vliek.
|
Het echtpaar Meijer-Fleischeuer woonde aan de Observantenweg 42 te Maastricht (Sint Pieter), en was gezegend met zes kinderen; drie jongens en drie meisjes. Max Meijer was als civiel ingenieur te Delft afgestudeerd, en vond daarna werk in Heerlen, waar hij Joséphina leerde kennen. Na hun huwelijk bleven zij nog twee jaar in Heerlen wonen en verhuisden toen naar Maastricht. Later was Meijer Rijksinspecteur van het verkeer in Limburg en in die hoedanigheid was hij tijdens de bezettingstijd o.a. verantwoordelijk voor de uitgifte van brandstofbonnen. In 1943 werd hij door de Duitse autoriteiten uit dit ambt ontslagen. Max ging na dit ontslag wederom aan het werk als leraar. Hij gaf al les in de hoogste klassen van de meisjes H.B.S. aan de Grote Gracht te Maastricht vanaf 1936 in de vakken mechanica en lijntekenen. |
De Nieuwe Koerier van 20 september 1939: |
|
|
Max met "de buit". Foto: collectie familie Meijer.
|
|
Als sportvisser hield Max ervan een dobbertje uit te gooien, als zorgzame huisvader was hij altijd tijdig weer thuis. Zo sprong hij op vrijdag 18 augustus 1944, na een visdag op de Vliek bij Van Meeuwen, ook weer op zijn fiets. In de buurt van de Spoorbrug te Maastricht aangekomen, werd hij verrast door een Amerikaans bombardement op die brug. Op 14 september 1944, amper een maand later, werd Maastricht door diezelfde Amerikanen bevrijd. Max mocht deze dag niet meer beleven, hij had bij het bombardement het leven gelaten. De spoorbrug - een ontwerp van kolonel der Genie buiten dienst Johan Arthur Kool (1816-1873), sinds 1864 hoofdingenieur bij de Aken-Maastrichtse Spoorwegmaatschappij - werd op 1 oktober 1856 geopend als onderdeel van de spoorwegverbinding Hasselt - Maastricht - Aken. |
Amerikaanse B-17-bommenwerper. |
|
|
De verwoesting in Roed Dörrep (Rode Dorp). Roed Dörrep is de woonbuurt aan de Wyckerzijde.
Het Albertiplein met op de achtergrond de watertoren bij de Botermijn. In de Botermijn werden de doden en gewonden verzameld.
Fotocollectie GAM nummer 2777. |
Het
doelwit: de spoorbrug. Op de linker Maasoever - de Maastrichterzijde - het Kreije Dörrep (Sinteldorp), het Quartier Amélie. Rechts aan de Wyckerzijde: de fabrieken bij het Roed Dörrep.
Fotocollectie GAM
nummer 10881.
|
|
De Duitse bezetter organiseerde op de Algemene Begraafplaats aan de Tongerseweg te Maastricht een massale begrafenis. Families die hiervan gebruik maakten, hoefden niets te betalen. De gemeente Maastricht zou alles regelen. Als verwacht trachtte de Duitse bezetter uit deze gebeurtenis het maximale propaganda voordeel te halen, de geallieerden hadden immers de eigen bevolking gebombardeerd! Meermaals werd het genereuze aanbod van bezetter en gemeente genegeerd, en werden de slachtoffers op het eigen parochiekerkhof van herkomst begraven. Bij de begrafenis van Max was zijn echtgenote niet aanwezig, ze kon het niet opbrengen. 25 augustus 1944 werd 100 gulden betaald voor het huurgraf F 76 zijnde voor een termijn van 40 jaar.
Ironisch genoeg maakten de Duitsers in de nacht van 7 op 8 september 1944 de brug op een grondige wijze onklaar. De middelste pijler werd tot onder de waterlijn vernield. Dat was het definitieve einde van de eerste spoorbrug van Maastricht. In 1947 was men in Maastricht alweer druk in de weer met de bouw van een nieuwe spoorbrug. |
|
Uit: Drs. B.D.M. Damhuis en Drs. J.L.M. Joskin (hoofdredaktie): JEANNE D'ARC COLLEGE MAASTRICHT 1916-1991. Gedenkboek uitgegeven ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan. Maastricht 1991: |
|
|
Collega's, zijn kinderen en familieleden gingen 19 augustus op de plek des onheils naar Max zoeken. Zij konden de vermiste identificeren aan enkele persoonlijke voorwerpen, waaronder een identificatiebewijs. Ook werden stoffelijke resten herkend, voldoende om een begrafenis te mogen houden.
|
|
22 augustus 1944. Kerkhof St. Pieter "op de berg". Foto en bidprentje: collectie familie Meijer.
|
|
|
20 augustus 1994 werd ter nagedachtenis van het overlijden van Ir. Johannes Marinus Meyer c.i. op 18 augustus 1944 een dienst gehouden in de St. Lambertuskapel te Maastricht (St. Pieter). Voorbede uit deze dienst. Annonce van 4 november 1944. |
|
|
Aan de kop van het graf Meijer-Fleischeuer werd de asbus van Ir. Ruud von Nordheim bijgezet. Hij speelde een rol in het verzet van Delftse studenten en docenten tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Ruud werd geboren op 9 november 1918
te Scheveningen. Hij huwde M.M.J. MEIJER, dochter van Johannes Marinus MEIJER en Lidwina Cornelia Josephina FLEISCHEUER in 1948. Ruud overleed 1 juni 1985, 66 jaar oud te Weert. Hij werd gecremeerd
op 6 juni 1985 te Heeze. De asbus werd bijgezet op 6 december
1990 te Sint Pieter bij het graf van zijn schoonouders. Drager
van het Verzetsherdenkingskruis. .... binnen de studentencorpora bleven goede banden die uiteindelijk van groot belang waren voor het ondergrondse verzetswerk. In Delft waren professor Jan Mekel en professor Schoemaker vanaf eind 1940 instrumentaal in het opzetten van spionage- en sabotage-groepen, de Groep Mekel en de Groep Schoemaker, die eerst vooral een Ordedienst (OD) was en deel uitmaakte van de landelijke OD, die de orde zou bewaren als de Duitsers weg waren. Dit duurde langer dan verwacht en in 1941 werd de OD opgeheven. In de zomer van 1941 werden Mekel en Schoemaker met enkele medewerkers opgepakt. Hun verrader dreef enkele dagen later in een vijver rond. De Duitsers dachten dat Hugenholtz en Van Blerkum hier schuld aan hadden, zij doorzochten veel studentenhuizen en pakten allerlei studenten op, die vervolgens naar de gevangenis van Scheveningen (Oranjehotel) gebracht werden. De drijfjacht leverde niets op, Hugenholz verdronk in 1944 en Van Blerkum verdween in november 1941. In het Oranjehotel zaten die winter veel Delftenaren. In het voorjaar van 1942 werden zij naar kamp Amersfoort overgeplaatst. In april 1942 begon het proces tegen de OD en tegen Groep Mekel. Bijna allen werden ter dood veroordeeld. Ruud von Nordheim. Bron: Tentoonstelling De Technische Hogeschool Delft in WO II – deel 5 | TU Delft Library weblog. Dit stimuleerde de behoefte het studentenverzet nog beter te organiseren. Groepen werden kleiner waardoor ze minder kwetsbaar waren. Sabotagegroep Pahud werd toch in 1943 opgepakt en later sabotagegroep Pleyte. Ook vielen er slachtoffers onder de Engelandvaarders. Robert Simon Cohen, die inmiddels RAF piloot was geworden, deed mee aan het bombardement van Kleykamp, waar het Centraal Bevolkingsregister was ondergebracht. In 1941 werd de Commissie van Acht opgericht. Deze zou allerlei taken van de Senaat overnemen. Ook benoemde de Senaat Siewert de Koe tot lid van de contactcommissie, speciaal belast met het bevorderen van interacademiaal ondergronds contact. Toen hij in de Denneweg in Den Haag werd opgepakt, werd hij opgevolgd door Willem Theodoor Pahud de Montanges. Beiden werden in Utrecht gefusilleerd. Pahud was lid van de Groep van Acht, die langzamerhand de Groep Pahud werd genoemd. Pahud werd geholpen door Ruud von Nordheim. Zie verder: Verzet van Delftse studenten en docenten tijdens de Tweede Wereldoorlog - Wikipedia.
In maart 1943 eisten de Duitsers van de studenten dat zij een verklaring zouden tekenen waarin ze beloofden loyaal te zijn aan de bezetter. Alleen degenen die tekenden, mochten verder studeren. Wie niet tekende, moest in Duitsland werken in de (wapen)industrie of onderduiken. Drie Delftse studenten maakten elk een andere afweging die van grote invloed zou zijn op hun leven tijdens de rest van de bezetting.
|
Zoals het ooit was. Bron: privé collectie.
|
|
|
Zicht op de spoorbrug en omgeving anno 2009 vanaf de Wilhelminabrug. Het Kreije Dörrep werd volledig verwoest en niet meer volledig herbouwd als woonbuurt. Volgens een ooggetuige (en later werknemer van de KNP) werden de huizen gedeeltelijk herbouwd, maar bij de uitbreiding van de KNP afgebroken. Tijdens het bouwrijp maken van de grond in 1957 werd nog een blindganger ontdekt. De Papierfabriek kon hier haar fabriek uitbreiden en nieuwbouw plegen. Foto: Breur Henket.
|
|
|
14 september 1944 werd Maastricht bevrijd door de Amerikanen. Het afgebeelde herdenkingsbord hangt bij vele Maastrichtenaren aan de muur. Bron: collectie Breur Henket.
|
|
|
Twee gietijzeren penningen die aan het Amerikaanse leger zijn aangeboden en de sticker die op de achterzijde was geplakt. De doorsnede was Maria penning is 15,7 cm; de andere penning heeft een doorsnede van 10,8 cm. De penningen zijn gegoten bij de ijzergieterij van Vermin (later Fonderie Millen) aan de Fort Willemweg te Maastricht. Bron: collectie Wil Lem. |
|
Enkele slachtoffers woonachtig in het Kreije Dörrep. Jong noch oud werden gespaard. De foto's zijn afkomstig van Mevr. Notermans-Beckers. Met dank aan Mevr. Zemmaer-Notermans. Klik op bovenstaande foto om te vergroten.
5 Duitse
militaire slachtoffers van de vliegeraanval bij "de ijzeren brug"
werden 21 augustus 1944 begraven op de Algemene Begraafplaats
Tongerseweg.
22 augustus
1944 werden 15 kisten met niet geďdentificeerde slachtoffers
begraven in een massagraf op de Algemene Begraafplaats Tongerseweg
in het Rooms-katholieke vak DD.
|
De Limburger Koerier van 21 augustus 1944 berichtte over de Anglo-Amerikaansche luchtaanval op Maastricht; een overzicht van de berichten van de Burgelijke Stand in deze krant en "Een stad neemt afscheid" eveneens een artikel uit de Limburger Koerier. Uit het artikel geschreven door Dr. Charles Thewissen blijkt duidelijk zijn politieke voorkeur destijds.
Klik op de artikelen om deze te vergroten. Vrijdag 17 augustus 1984
herdacht De Limburger in een artikel het bombardement van 40 jaar
geleden. |
|
|
|
|
|
Uit: MAASTRICHT BEVRIJD !!! Lezing gehouden voor de stadsgidsen van de VVV Maastricht. Paul Bronzwaer - 22 september 1993: Om drie minuten over zes in de vooravond verscheen ineens een twaalftal vliegtuigen boven de stad. Het waren B 17 bommenwerpers, die wij "Vliegende Forten" noemden. Ze behoorden tot de Amerikaanse Strategische Luchtmacht. Een twintigjarige ooggetuige die in Wijck woonde, noteerde: "Ze waren duidelijk met het blote oog te zien. Meerdere formaties. Schenen Vliegende Forten (Amerikanen) te zijn. Ik stond in de tuin en keek omhoog. Plotseling verlieten kleine stipjes de toestellen! Bommen, het geluid ging aanzwellen tot een hels gefluit. Ik vloog plat tegen de grond. Toen een oorverdovend geknetter, steekvlammen en zeer zware explosies. Alles beefde en trilde. Ruiten vlogen aan splinters! Deuren vlogen open! Gillende mensen! Een reusachtige rook en stofwolk op nog geen kilometer afstand! Geen luchtalarm. Weigerden de sirenes of kwamen ze te plotseling?". Het was een bombardement op de Spoorbrug. En inderdaad werd pas alarm gegeven, nadat de vliegtuigen een eerste en daarna een tweede bommenlast, van nog grotere omvang, hadden uitgeworpen. De gevolgen waren verschrikkelijk. De bommen troffen de Spoorbrug niet, maar vernielden wel de Zinkwitfabriek en de daarnaast liggende vloertegelfabriek Rama aan de Franciscus Romanusweg. Hier bevindt zich vandaag de dag de Media Markt. |
|
|
Links boven: 10 mei 1940 's morgens om half zes werden de twee overspanningen aan de Maastrichtse zijde op last van de Nederlandse militaire autoriteiten vernield. Rechts: 13 september 1944; de door de Duitsers vernielde spoorbrug. Foto's: collectie Dhr. Hub van Engelshoven. |
|
|
De schade toegebracht aan de Zinkwitfabriek en de Franciscus Romanusweg in beeld gebracht; de spoorbrug heeft toch een aardige tik gekregen of deze foto geeft de schade weer nadat de Duitsers de spoorbrug onbruikbaar hadden gemaakt. Bron foto's: collectie Wil Lem en collectie
Stichting IN DE KIEKKAS. |
|
Hoek van de Meerssenerweg met de Prof. Nijpelsstraat op 18 augustus 1944, direct na het Amerikaanse bombardement op Roed Dörrep. Met dank aan Dhr. Jo Colleije. |
De
bommen richtten ook veel schade aan in de dichtbevolkte woonwijk naast de Zinkwitfabriek, bij de Maastrichtenaren bekend als het Roed Dörrep. Aan de andere zijde van de Maas vielen ook bommen. Daar werd met name de wijk Quartier Amélie aan de Fransensingel, het zogenaamde Krejjedörrep (Kraaiendorp) getroffen. |
|
Het Albertiplein na het zware bombardement van 18 augustus 1944. Een Amerikaanse aanval op de spoorbrug miste zijn doel en veranderde twee volkswijken in een mum van
tijd in een inferno. Fotocollectie GAM nummer 19975. Een ware ramp. Het aantal doden bedroeg uiteindelijk 120 (103 Maastrichtse burgers en 17 Duitse militairen). 65 zwaar gewonden werden in het ziekenhuis opgenomen. 325 percelen waren getroffen, waarvan er 29 totaal vernield en 26 onherstelbaar beschadigd waren. De overige 270 waren min of meer te herstellen. Het "Krejje Dorrep" was geheel verwoest en moest worden afgebroken. 1550 mensen waren dakloos. Het onder het puin vandaan halen van de slachtofferds kostte twee volle dagen, waarna de stoffelijke resten in de Dominicanenkerk werden opgebaard. Het ruimen van het puin nam meer dan een week in beslag. Op dinsdag 22 augustus werden de slachtoffers van het bombardement begraven. In de Sint Servaaskerk werd een plechtige Hoogmis opgedragen door Mgr. Lemmens, bisschop van Roermond. Voor de protestante slachtoffers werd tegelijkertijd een rouwdienst in de Sint Janskerk gehouden. Tijdens deze diensten stonden de lijkkisten op het Vrijthof op karren gestapeld. Na afloop werden ze in een stoet naar het kerkhof aan de Tongerseweg overgebracht. |
|
De begrafenisstoet onderweg naar het kerkhof aan de Tongerseweg. Max Meijer was op dat moment al ter aarde besteld. Foto: Dhr. Bastiaans. Het was een indrukwekkende gebeurtenis. Ik citeer weer een dagboekfragment van een ooggetuige: "Alle kisten bedekt met een schat van bloemen. Duizenden langs de weg! Zaten reeds uren tevoren te wachten. Om de stoet hing een vreselijke reuk. Velen hielden een zakdoek voor de neus. Vooral bij het zien van de kleine kistjes konden velen hun tranen niet bedwingen." De gemeente droeg zorg voor een algemeen graf (dat inmiddels is opgeheven) met een monument waarop de namen van de overleden slachtoffers staan vermeld. In het Roed Dörrep staat op het Schildersplein een monument ter nagedachtenis. Beeldhouwer Jean Sondeyker kreeg de opdracht en ontwierp een vleugellamme vogel in keramiek, 100 cm hoog en 120 cm breed, geplaatst op een 1 m. hoog en 1 m. breed voetstuk. De "Vleugellamme Vogel" werd in 1951 onthuld op het pleintje bij de Antonius Bieleveltstraat. Na enkele jaren werd het monument door baldadige jongeren vernield en van zijn sokkel gehaald. Het monument werd hersteld en op 18 augustus 1964, de dag waarop het twintig jaar geleden was dat de ramp zich had voltrokken, kon de herdenking op een waardige wijze worden gehouden. |
Vanwege de kwetsbare keramiek hoopte men het beeldje ooit in brons te kunnen doen gieten. Op 17 december 1965 werd deze wens gerealiseerd. De in brons gegoten opvliegende vogel werd op een nieuwe sokkel van 115 cm. hoog geplaatst. Het kreeg een nieuwe standplaats op het Schildersplein. Op de sokkel staat in bronzen letters: "Ter herinnering aan hen die vielen bij het bombardement op 18 aug. 1944". In het Netherlands House te Londen werd in mei 1944 een tentoonstelling gehouden, gewijd aan de haven Rotterdam en alles dat met dit centrum van de Nederlandse koopvaardij verband hield; een "herrezen kraanvogel" was hier te zien. Is deze foto een inspiratiebron geweest voor beeldhouwer Jean Sondeijker of puur toeval? Bron: diverse auteurs: trouw moest blijken ... De geschiedenis in foto's van de vrije Nederlanders na 15 mei 1940 - London 1945. |
|
Filmfragmenten bombardement op Rooddorp en de
begrafenis van de slachtoffers (Bron: Regionaal Historisch
Centrum Limburg). Klik
hier. |
|
|
Jean Sondeijker werkt in zijn
atelier, (Bernardusstraat 10 Maastricht) aan het oorlogsmonument
Schildersplein. Bron: JJSpuis, CC BY-SA 4.0 <https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0>,
via Wikimedia Commons |
|
|
Het Schildersplein, het centrum van het Rooddorp, in de jaren 20. Bron foto-uitsnede: 70 jaar Beter Wonen 1915-1985, een uitgave van de Coöperatieve Bouwvereniging Beter Wonen ter gelegenheid van haar 70-jarig bestaan.
Samenstellers: Ton Hameleers en Jules Ruyters - Maastricht 1985. |
|
18 augustus 2009 was het 65 jaar geleden dat in deze woonwijk de bommen vielen en velen plotseling overleden. Er werd een korte plechtigheid gehouden op het Schildersplein. De naam Schildersplein werd wel erg letterlijk uitgelegd. De al maanden aanwezige steiger met schildersmaterialen op de grond tussen het onkruid en de hondenpoep werd even weggerold en weer teruggeschoven na "de plechtigheid" voor het monument. De slachtoffers onwaardig. Foto: Groet Wiek, buurtblad voor Wyck | Céramique | Maartenspoort. In het boek "70 jaar Beter Wonen 1915-1985", een uitgave van de Coöperatieve Bouwvereniging Beter Wonen ter gelegenheid van haar 70-jarig bestaan, lees ik "Op 18 augustus 1964, twintig jaar nŕ het bombardement, werd het beeld weer in ere hersteld en naar het Schildersplein verplaatst om tot op de dag van vandaag zijn waardig uiterlijk te behouden". |
|
Bronnen en literatuur:
Eigen onderzoek SGSP. Bijdragen van De Heren Eddy de Beaumont, Leon Bok, Paul Bronzwaer, Breur Henket, Rob Kamps en Wil Lem.
Gesprekken met Mevr. Ramaekers-Meijer.
Gesprekken met Dhr. Wijnand Meijer sr.
Krantencollectie Centre Céramique Maastricht.
Diverse auteurs: trouw moest blijken ... De geschiedenis in foto's van de vrije Nederlanders na 15 mei 1940 - London 1945.
1940-1945. Van bezetting tot bevrijding. Inleiding: Dr. A. Kessen.
Foto's:
Em. H.C. Nijst en Montage P.A.M. Pans.
Uitgeversmaatschappij Ernest van Aelst - Maastricht
(N) - Vroenhoven (B).
Delft 1940-1945, gedenkboek van het verzet, uitgegeven door de Delftschen Studenten Raad in opdracht van de Delftsche Studenten Contactgroep, 1947.
70 jaar Beter Wonen 1915-1985, een uitgave van de Coöperatieve Bouwvereniging Beter Wonen ter gelegenheid van haar 70-jarig bestaan. Samenstellers: Ton Hameleers en Jules Ruyters
- Maastricht 1985.
Drs. B.D.M. Damhuis en Drs. J.L.M. Joskin (hoofdredaktie): JEANNE D'ARC COLLEGE MAASTRICHT 1916-1991. Gedenkboek uitgegeven ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan - Maastricht 1991.
Dodenakkers.nl Max Meijer.
Zie verder:
geraadpleegde bronnen en literatuur.
|
|
Stichting GRAFMONUMENTEN Sint Pieter..
|